یک شیفت کاری کمتر، خوشبختی بیشتر

خوشبختی چیز پیچیده ای نیست، بودن کنار آن‌ها که دوستشان داریم و داشتن خانواده ای که برایشان وقت می گذاریم، بهترین دلیل حس خوشبختی است.

حسن فرامرزی _ بخش خانواده تبیان

یک: بعضی ها وقتی بچه شان به دنیا می آید اگر یک شیفته باشند دوشیفته می شوند و اگر دوشیفته باشند، سه شیفته اما من این راه را معکوس رفتم. وقتی کودکمان به دنیا آمد ترجیح دادم یک شیفت کاری بیشتر کار نکنم. تصمیم سختی بود. همسر من جایی کار نمی کرد و از طرفی هزینه های زندگی مان با ورود وروجک بالا رفته بود اما این تصمیم را گرفتم. البته من و همسر و وروجک، هزینه های این تصمیم را دادیم اما امروز که نزدیک به دو سال از این تصمیم می گیرد ما از آنچه بر سرمان آمده راضی و خرسندیم.

دو: چرا من می خواستم بیشتر از یک شیفت کار نکنم؟ چون می خواستم بعدازظهرها تا شب خانه باشم. چرا می خواستم خانه باشم؟ برای این که می خواستم نوزاد زیبایی که به دنیا آمده بود و ما پذیرایش بودیم بیشتر ببینم، بیشتر در او، حرکات، گریه ها و خنده هایش دقیق شوم، بیشتر بویش کنم، مگر این بوی نوزادی چقدر دوام می آورد؟ نمی خواستم وقتی به خانه می رسم آن قدر بی حوصله و کم انرژی باشم که فقط فرصت کنم چند لقمه شام بخورم و سریع بخوابم و بیهوش شوم.

البته زندگی زوج های امروز با آنچه در دو سه دهه گذشته رواج داشته بسیار متفاوت است. من و همسرم خانواده هایی داریم که در دو شهر متفاوت زندگی می کنند بنابراین نه من و نه همسرم این اقبال را نداشتیم که مثلاً نوزاد را برای دقایقی حتی به کسی بسپاریم. از طرف دیگر امروز یک نفر به تنهایی از عهده تر و خشک کردن یک نوزاد برنمی آید. کسی کمک حال زنی که به تازگی زایمان کرده نیست، بنابراین همسر او در این میان می تواند نقش کلیدی را بازی کند. من به خوبی می دیدم که نمی توانم برای ساعاتی طولانی همسرم را با موجود ضعیفی که به شدت نیاز به مراقبت دارد تنها بگذارم. از طرف دیگر آن ماه های اول، همسر شما به شدت نیاز به حمایت دارد تا بتواند مسئولیت های مادری اش را به خوبی ایفا کند. درست است که قانون های حمایتی چندانی در این باره وجود ندارد اما این یک تصمیم فردی است که شما می خواهید برای حمایت از زندگی تان دست به کار شوید و البته هزینه هایش را هم پرداخت می کنید.

سه: وقتی شما تصمیم می گیرید بیشتر از یک شیفت کار نکنید، یعنی چشمتان را به سمت درآمد بیشتر می بندید. آیا کسی وجود دارد که از درآمد بیشتر بدش بیاید؟ مسلماً اغلب ما دوست داریم درآمد زیادی داشته باشیم تا اولاً هزینه هایمان را تأمین کنیم، در ثانی دست ما برای داشتن آنچه دوست داریم وارد زندگی ما نشود - از ابزارهای مهم تا سفرها و امکان های دیگر - بازتر باشد. اما این شما هستید که در این جا با توجه به علاقمندی هایی که دارید دست به انتخاب می زنید؟ ممکن است پدری با خود فکر کند مثلاً ساعات طولانی تری کار کند که بتواند خودروی خانه را عوض کند و مدل بهتری بخرد تا مثلاً نوزاد و همسرش خودرو شیک تری سوار شوند یا سفرهای مجلل تری بروند.

من در این باره دست به داوری نمی زنم و نمی خواهم بگویم کدام یک اخلاقی تر، بهتر و مطلوب تر است. می خواهم انتخاب خودم را بگویم که من ترجیح دادم خودرویمان همان خودروی پیشین باشد و سفرهای هوایی آنچنانی نداشته باشیم اما در عوض بیشتر کنار هم باشیم چون بر این باور بودم و هستم که این دو سه سال تکرارپذیر نیست. با خودم فکر می کردم که سه سال بعد هم می توان خودرو را تغییر داد اما نمی توان سه سال بعد ناگهان زمان را به عقب برگرداند و دوباره آن روزهای بی مانند سال های اولیه رشد کودک را احضار کرد.

 

چهار: واقعیت آن است که هیچ شادی و لذتی مثل این نیست که شما در خانواده حس می کنید کنار هم هستید یعنی در کنار همسر و نوزادتان و آن لحظه این درک و دریافت را دارید که بالاترین درجه و عیار از خوشبختی را تجربه می کنید. حالا ممکن است کسی که از بیرون به این اتفاق نگاه می کند خیلی در جریان این حس ها قرار نگیرد چون کاملاً درونی است اما موضوع این جاست که با گذشتن از خواست های لوکس تر می توان لذت های اصیل تری را تجربه کرد. این یک قاعده در دنیاست که: "تا از دست ندهی به دست نمی آوری" بنابراین باید قبول کنی مثلاً اگر می خواهی ساعات بیشتری در خانه بمانی و کودک و همسرت را همراهی کنی، چیزهایی را از دست خواهی داد از آن سو کسی هم که می خواهد بیشتر بیرون خانه باشد و بیشتر کار کند چیزهایی را به دست خواهد آورد اما هم‌زمان و به موازات آن چیزهایی را هم از دست خواهد داد. این همان نقطه انتخابی است که پیش روی ما قرار دارد. 

---