نحوه برخورد با کودکان در مهمانیهای نوروزی
آتش سوزانهای عیدانه
اغلب کودکان مهمانی رفتن و آمدن مهمان به خانه شان را دوست دارند. شاید یکی از علت های این علاقه به مهمان، آزادی است که برای شیطنت کردن بدست میآورند و والدین هم عموما به علت حفظ آبرو سعی میکنند در برابر همه کارهای آنها سکوت کنند.
مهمانی رفتن و مهمان آمدن برای آن دسته از خانوادههایی که دارای فرزند کوچک و نوپا هستند، یکی از کارهای سخت دنیا به شمار میرود. فرقی نمیکند خودشان پذیرای دوستان باشند یا به خانواده اقوام بروند در هر حال باید به طور مداوم دنبال کوچولوی خود باشند و «جیزه»، «عمو دعوات میکنه»،« خاله بهت آمپول میزنه»، « این کار خطرناکه و زشته» را برای جلوگیری از شیطنتهای کودکشان به کار ببندند.
کودکان نوپا و خردسالان وقتی به خانه کسی میروند همه لوازم منزل، خوراکیها، و فضای آنجا برای آنها تازگی دارد و چون به دنبال کنجکاوی هستند به کابینت و یخچال و حتی کمد و کشوهای میزبان نیز رحم نمیکنند و با باز و بسته کردن در آنها میخواهند حس کنجاوی خود را برطرف سازند.
عموماً والدین در چنین مواقعی علاوه بر احساس شرمندگی دو نوع واکنش از خود نشان میدهند؛
1- کودک خود را دعوا و تهدید میکنند که در صورت ادامه شیطنتها، سریعاً او را از مهمانی بیرون میبرند، یا از داشتن فلان خوراکی و اسباب بازی و بردن به پارک محروم میسازند.
2- عدهای از پدر و مادرها عموماً با هرگونه شیطنت از سوی فرزند موافق هستند و کارهای آنها را حق کودکی کردن آنها میدانند. ممکن است در نهایت تنها از میزبان یا مهمانی که در خانهشان هستند عذرخواهی کنند و هیچ واکنشی نسبت به فرزند خود نشان ندهند.
برخی از والدین ترجیح میدهند برای اینکه از دست شیطنتهای فرزندشان در مهمانیها در امان باشند در چنین مواقعی، او را به پدر و مادر یا خواهر و برادرشان بسپارند. اما آیا نبردن کودک به مهمانی برای در امان ماندن از شیطنتهای آنها کار درستی است؟ یا اگر تصمیم به بردن کودک داشتید باید با مشاهده حرکات خارج از عرف او را دعوا کنید یا به حال خودش رها سازید؟ گرچه نقش والدین در مهمانی بردن کودکشان بیش از سایرین است اما نمیتوان گفت که میزبانها هیچ نقشی در واکنش به رفتار کودکا ندارند. از این رو میزبان باید با کودک بازیگوش چگونه رفتار کند؟
برخی از والدین برای کودکان خود محدودیتهایی را در خانه اعمال میکنند؛ محدودیتهایی چون فقط در این نقطه خانه بازی کردن، با این وسایل بازی کردن، استفاده نکردن از فلان اسباب بازی، خوردن این مواد خوراکی و دست نزدن به کنترل تلویزیون و...، این قوانین موجب میشود تا کودکان به محض ورود مهمان به خانهشان همه قوانین را زیر پا گذاشته و آزادانه هر کاری که میخواهند انجام دهند. والدین با ایجاد چنین فضای بستهای قطعاً باید در صورت حضور دیگران با نقض آنها از سوی فرزند خود مواجه شوند که به علت حضور دیگران خیلی در پی دعوا کردن کودک برنمی آیند و همه را به بعد رفتن آنها موکول میکنند.
حتی این کودکانی که با یک فضای بسته در خانه مواجهاند با حضور در منزل دیگران و دیدن وسایلی که در خانه خودشان محدودیت استفاده از آنها را دارند، مداوم به سمت آنها رفته و بهانه آن را میگیرند؛ به طور مثال عموماً کودکان از خوردن شیرینی، شکلات، چایی و... در خانهشان محدودیت دارند ولی وقتی به مهامنی میروند با تعارف از سمت میزبان قائل به یک مورد نیستند و همه را باهم میخواهند. در صورت ممانعت از سوی والدین گریه و بهانه گیریهای آنها شروع میشود و والدین برای ساکت کردن تن به خواسته آنها میدهند.
باید ریشه بازیگوشی را والدین ابتدا در رفتار و نوع تربیت خود جستجو کنند تا بتوانند با راه حل درستی رفتار فرزندشان را در مهمانیها مدیریت کنند.
* آن دسته از والدینی که برای اولین واکنش نسبت به رفتارهای شیطنت آمیز کودکان خود سراغ دعوا و تهدید میروند باید بدانند که:
دعوا کردن کودک در بیشتر مواقع با گریه کردن او همراه است، گریهای که نتیجه آن درست شدن رفتار را در پیش ندارد و به تکرار بیشتر آن رفتار در کودک منجر میشود. کودکان زمانی که احساس کنند والدین و دیگران نسبت به عملی که انجام می هند حساسیت نشان میدهند، تلاش بیشتری برای تکرار آن دارند. در چنین مواقعی بی تفاوتی نسبت به یک عمل کودک بهتر از دعوا کردن اثربخش است. نیازی نیست با حرکات چشم و تهدید او را از کاری منع کنید فقط کافی است کاری به او نداشته باشید در صوتر عدم توجه دیگران کودک به دنبال کار دیگری برای جلب توجه میرود و دست از سر وسایل منزل یا شیطنتهای خراب کن خود بر میدارد.
میزبانان در این عمل باید تابع والدین باشند و یک روش تربیتی مجزا را در پیش نگیرند. اگر خوردن چایی برای کودکان ممنوع است، شما با تعارف کردن مستقیم در مقابل کودک یعنی اجازه به او دادهاید که فنجان چای را بردارد اما کافی است به او بگویید: « به مامان بگو آگه مامان اجازه داد بردار» به این صورت باز آزادی او را منوط به نظر والدین او کردهاید و آنها باید تصمیم بگیرند که چه کاری را انجام دهند. اگر کودک احساس کند که میزبان رفتار ملایم و با عطوفت بیشتری نسبت به خواستههایش نشان میدهد هرگز سراغ والدین خود نرفته و اگر با دعوا کردن والدین خود نیز مواجه شود به میزبان پناه میبرد.
* آن دسته از والدینی که با مشاهده بازیگوشی فرزند خود، شیطنت کردن را حق کودکی او میدانند؛
برخی از والدین چه در خانه خود پذیریای مهمان باشند و چه به خانه اقوام بروند، اگر با یک جیغ و فریاد زدن،دویدن و به دیوار کوبیدن، نق زدن و گریه کردن، دست به همه وسایل دیگران زدن، خوراکی ریختن روی فرش و .... مواجه شوند، ممکن است نهایت واکنششان یک عذرخواهی از میزبان، و جمع کردن وسایلی باشد که کودکشان آن را پخش و پلا کرده است و اجازه میدهند کودکشان به رفتارهای خلاف آداب در خانه دیگران ادامه دهد. این دسته از افراد حتی در خانه خود نیز اجازه میدهند فرزندشان هر کار اشتباه است را نیز انجام دهند به این بهانه که نباید جلوی کودک را گرفت. اما وقتی والدین اجازه هر عملی را به کودک در خانه خودشان دهند، با رفتن به خانه دیگران نمیتوانند او را کنترل کنند و ممکن است صاحب خانه از آن عمل برنجد یا موجب خسارت به خانه شود. این کودکان در بزرگسالی میز فکر میکنند که همه چیز باید در اختیار و تحت امر آنها باشد.
1- قبل از هر چیزی توجه داشته باشید کودکان وسیله شادی بزرگترها نیستند. اگر فرزندتان حرکات شیرین و دیدنی بلد است، شعر یا جملات را زیبا بیان میکند نباید او را در میانه مجلس بنشانید و از او بخواهید که شیرین کاری کند تا بزرگترها لذت ببرند. این عمل در نوع خود «کودک آزاری » به حساب میآید. انجام چنین رفتارهایی از سوی والدین موجب میشود تا کودک احساس کند با انجام چند کار جذاب راه برای خراب کاری او آسان شده و چون در دل بزرگترها نشسته است، آنها کاری به او ندارند.
2- قبل از مهمانی رفتن به کودکتان هشدار ندهید؛ با اخطار به فرزندان قبل از رفتن به مهمانی که « حق دست زدن نداری»، «مبادا فلان چیزو بخوری»، «حق فلان کار رو نداری» این ذهنیت برای کودک بوجود میآید که جایی که میرویم امکان انجام تمام این کارها هست. چون خانه میزبان برای کودکان تازگی دارد و از پیش اخطارهای والدین را نیز دریافت کردهاند احساس بیشتری برای کنجکاوی کردن دارند.
3- کودکانی که در مهمانی بزرگترها تنها هستند، بیشتر برای جلب توجه دست به خرابکاری و شیطنت میزنند. وقتی گرم صحبت کردن با دیگران میشوید، کودک به فکر انجام کاری برای جلب نگاه شماست، پس بهتر است والدین متوجه باشند که در مهمانیها، هر چند دقیقه یک بار کنار فرزند خود قرار بگیرند، با او حرف بزنند، به او توجه نشان دهند تا او احساس کند مورد فراموشی قرار نگرفته است.
4- در مهمانیها متناسب با ساعاتی که در انجا حضور دارید، وسایل مورد علاقه کودکتان را با خود به همراه داشته باشید. سعی کنید وسایلی را با خود ببرید که کثیف کاری، یا صدمهای به منزل میزبان نمیرساند. اگر کودکتان علاقه مند به تماشای کارتون است، برنامه مورد علاقه او را در تلفن همراه خود داشته باشید تا در صورت بهانه گیری او برای چند دقیقه او را با برنامههای مورد علاقهاش آرام کنید.
5- کودکان عموماً به همه خوراکیهایی که بزرگترها در مهمانی استفاده میکنند علاقه ندارند، از این رو اگر برای ساعات طولانی و شام و ناهار به مهمانی میروید حتماً خوراکی مورد علاقه کودکتان را به همراه داشته باشید. ممکن است آن مواد غذایی که شما میخواهید میزبان در منزل نداشته باشد لذا خودتان آن را از قبل تهیه و با خود همراه داشته باشید.
6- تمرین شبهای مهمانی؛ کودکان دربازی کردن کارهای بیشتری را یاد میگیرند تا زمانی که به آنها امری را مستقیم یاد دهید. چند شب قبل از مهمانی رفتن یکشب را در خانه خود «مهمان بازی» کنید. آداب رفتار کردن در مهمانی را با بازی به کودک خود آموزش دهید تا وقتی او با چنین موقعیتی مواجه شد آن آداب را رعایت کند. در این بازی جدی باشید و همه کارهایی که در یک مهمانی انجام میشود مانند، شکل غذا خوردن، سر سفره غذا خوردن، چند نوع میوه برداشتن، میوه را چگونه خوردن، چای خوردن و... را با او بازی کنید.
7- کسانی که میزبان کودکان هستند باید حتماً فضایی از خانهشان را بهنوعی طراحی کنند که کودک بتواند در آنجا با اسباببازیهای خود مشغول شود. یا سعی کنند خوراکیهای که موردپسند کودکان است را تهیه و با اجازه والدین به او بدهند. همچنین باید به کودک توجه نشان دهند و به او نیز مانند سایر مهمانها خوشامد بگویند، با او صحبت کنند ولو اگرچند کلمه باشد.
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید. کودکان نوپا و خردسالان وقتی به خانه کسی میروند همه لوازم منزل، خوراکیها، و فضای آنجا برای آنها تازگی دارد و چون به دنبال کنجکاوی هستند به کابینت و یخچال و حتی کمد و کشوهای میزبان نیز رحم نمیکنند و با باز و بسته کردن در آنها میخواهند حس کنجاوی خود را برطرف سازند.
عموماً والدین در چنین مواقعی علاوه بر احساس شرمندگی دو نوع واکنش از خود نشان میدهند؛
1- کودک خود را دعوا و تهدید میکنند که در صورت ادامه شیطنتها، سریعاً او را از مهمانی بیرون میبرند، یا از داشتن فلان خوراکی و اسباب بازی و بردن به پارک محروم میسازند.
2- عدهای از پدر و مادرها عموماً با هرگونه شیطنت از سوی فرزند موافق هستند و کارهای آنها را حق کودکی کردن آنها میدانند. ممکن است در نهایت تنها از میزبان یا مهمانی که در خانهشان هستند عذرخواهی کنند و هیچ واکنشی نسبت به فرزند خود نشان ندهند.
برخی از والدین ترجیح میدهند برای اینکه از دست شیطنتهای فرزندشان در مهمانیها در امان باشند در چنین مواقعی، او را به پدر و مادر یا خواهر و برادرشان بسپارند. اما آیا نبردن کودک به مهمانی برای در امان ماندن از شیطنتهای آنها کار درستی است؟ یا اگر تصمیم به بردن کودک داشتید باید با مشاهده حرکات خارج از عرف او را دعوا کنید یا به حال خودش رها سازید؟ گرچه نقش والدین در مهمانی بردن کودکشان بیش از سایرین است اما نمیتوان گفت که میزبانها هیچ نقشی در واکنش به رفتار کودکا ندارند. از این رو میزبان باید با کودک بازیگوش چگونه رفتار کند؟
ریشه بازیگوشی کودکان در مهمانی
کودکان بویژه در خانههای سه نفره که هر روز فقط پدر و مادر خود را با هزاران مشغله میبینند، با مواجه شدن جمعیت مهمانها در خانه خود یا مهمانی رفتن از روی هیجان دست به خودنمایی کردن میزنند. آنها سعی در نشان دادن خود به دیگران، جلب توجه و معطوف کردن نظرات به سوی خود هستند. از این رو ممکن است برای این جلب توجه دست به هر کاری بزنند از شیرین زبانی و خواندن شعر گرفته تا جیغ کشیدن، فریاد زدن، با پدر و مادر خود بدرفتاری کردن، بهانه گرفتن، درخواستهای نابجا داشتن، دویدن و دست زدن به وسایل مختلف.برخی از والدین برای کودکان خود محدودیتهایی را در خانه اعمال میکنند؛ محدودیتهایی چون فقط در این نقطه خانه بازی کردن، با این وسایل بازی کردن، استفاده نکردن از فلان اسباب بازی، خوردن این مواد خوراکی و دست نزدن به کنترل تلویزیون و...، این قوانین موجب میشود تا کودکان به محض ورود مهمان به خانهشان همه قوانین را زیر پا گذاشته و آزادانه هر کاری که میخواهند انجام دهند. والدین با ایجاد چنین فضای بستهای قطعاً باید در صورت حضور دیگران با نقض آنها از سوی فرزند خود مواجه شوند که به علت حضور دیگران خیلی در پی دعوا کردن کودک برنمی آیند و همه را به بعد رفتن آنها موکول میکنند.
حتی این کودکانی که با یک فضای بسته در خانه مواجهاند با حضور در منزل دیگران و دیدن وسایلی که در خانه خودشان محدودیت استفاده از آنها را دارند، مداوم به سمت آنها رفته و بهانه آن را میگیرند؛ به طور مثال عموماً کودکان از خوردن شیرینی، شکلات، چایی و... در خانهشان محدودیت دارند ولی وقتی به مهامنی میروند با تعارف از سمت میزبان قائل به یک مورد نیستند و همه را باهم میخواهند. در صورت ممانعت از سوی والدین گریه و بهانه گیریهای آنها شروع میشود و والدین برای ساکت کردن تن به خواسته آنها میدهند.
باید ریشه بازیگوشی را والدین ابتدا در رفتار و نوع تربیت خود جستجو کنند تا بتوانند با راه حل درستی رفتار فرزندشان را در مهمانیها مدیریت کنند.
* آن دسته از والدینی که برای اولین واکنش نسبت به رفتارهای شیطنت آمیز کودکان خود سراغ دعوا و تهدید میروند باید بدانند که:
دعوا کردن کودک در بیشتر مواقع با گریه کردن او همراه است، گریهای که نتیجه آن درست شدن رفتار را در پیش ندارد و به تکرار بیشتر آن رفتار در کودک منجر میشود. کودکان زمانی که احساس کنند والدین و دیگران نسبت به عملی که انجام می هند حساسیت نشان میدهند، تلاش بیشتری برای تکرار آن دارند. در چنین مواقعی بی تفاوتی نسبت به یک عمل کودک بهتر از دعوا کردن اثربخش است. نیازی نیست با حرکات چشم و تهدید او را از کاری منع کنید فقط کافی است کاری به او نداشته باشید در صوتر عدم توجه دیگران کودک به دنبال کار دیگری برای جلب توجه میرود و دست از سر وسایل منزل یا شیطنتهای خراب کن خود بر میدارد.
میزبانان در این عمل باید تابع والدین باشند و یک روش تربیتی مجزا را در پیش نگیرند. اگر خوردن چایی برای کودکان ممنوع است، شما با تعارف کردن مستقیم در مقابل کودک یعنی اجازه به او دادهاید که فنجان چای را بردارد اما کافی است به او بگویید: « به مامان بگو آگه مامان اجازه داد بردار» به این صورت باز آزادی او را منوط به نظر والدین او کردهاید و آنها باید تصمیم بگیرند که چه کاری را انجام دهند. اگر کودک احساس کند که میزبان رفتار ملایم و با عطوفت بیشتری نسبت به خواستههایش نشان میدهد هرگز سراغ والدین خود نرفته و اگر با دعوا کردن والدین خود نیز مواجه شود به میزبان پناه میبرد.
* آن دسته از والدینی که با مشاهده بازیگوشی فرزند خود، شیطنت کردن را حق کودکی او میدانند؛
برخی از والدین چه در خانه خود پذیریای مهمان باشند و چه به خانه اقوام بروند، اگر با یک جیغ و فریاد زدن،دویدن و به دیوار کوبیدن، نق زدن و گریه کردن، دست به همه وسایل دیگران زدن، خوراکی ریختن روی فرش و .... مواجه شوند، ممکن است نهایت واکنششان یک عذرخواهی از میزبان، و جمع کردن وسایلی باشد که کودکشان آن را پخش و پلا کرده است و اجازه میدهند کودکشان به رفتارهای خلاف آداب در خانه دیگران ادامه دهد. این دسته از افراد حتی در خانه خود نیز اجازه میدهند فرزندشان هر کار اشتباه است را نیز انجام دهند به این بهانه که نباید جلوی کودک را گرفت. اما وقتی والدین اجازه هر عملی را به کودک در خانه خودشان دهند، با رفتن به خانه دیگران نمیتوانند او را کنترل کنند و ممکن است صاحب خانه از آن عمل برنجد یا موجب خسارت به خانه شود. این کودکان در بزرگسالی میز فکر میکنند که همه چیز باید در اختیار و تحت امر آنها باشد.
چگونه با کودکان به مهمانی بروید؟
هیچ کدام از دو شیوه بالا نمیتواند لذت یک مهمانی را برای شما به همراه داشته باشد. اگر با فرزند شیطان خود قصد مهمانی رفتن را دارید به این نکات توجه کنید تا یک خاطره خوب برای خود و میزبان به جای بگذارید:1- قبل از هر چیزی توجه داشته باشید کودکان وسیله شادی بزرگترها نیستند. اگر فرزندتان حرکات شیرین و دیدنی بلد است، شعر یا جملات را زیبا بیان میکند نباید او را در میانه مجلس بنشانید و از او بخواهید که شیرین کاری کند تا بزرگترها لذت ببرند. این عمل در نوع خود «کودک آزاری » به حساب میآید. انجام چنین رفتارهایی از سوی والدین موجب میشود تا کودک احساس کند با انجام چند کار جذاب راه برای خراب کاری او آسان شده و چون در دل بزرگترها نشسته است، آنها کاری به او ندارند.
2- قبل از مهمانی رفتن به کودکتان هشدار ندهید؛ با اخطار به فرزندان قبل از رفتن به مهمانی که « حق دست زدن نداری»، «مبادا فلان چیزو بخوری»، «حق فلان کار رو نداری» این ذهنیت برای کودک بوجود میآید که جایی که میرویم امکان انجام تمام این کارها هست. چون خانه میزبان برای کودکان تازگی دارد و از پیش اخطارهای والدین را نیز دریافت کردهاند احساس بیشتری برای کنجکاوی کردن دارند.
3- کودکانی که در مهمانی بزرگترها تنها هستند، بیشتر برای جلب توجه دست به خرابکاری و شیطنت میزنند. وقتی گرم صحبت کردن با دیگران میشوید، کودک به فکر انجام کاری برای جلب نگاه شماست، پس بهتر است والدین متوجه باشند که در مهمانیها، هر چند دقیقه یک بار کنار فرزند خود قرار بگیرند، با او حرف بزنند، به او توجه نشان دهند تا او احساس کند مورد فراموشی قرار نگرفته است.
4- در مهمانیها متناسب با ساعاتی که در انجا حضور دارید، وسایل مورد علاقه کودکتان را با خود به همراه داشته باشید. سعی کنید وسایلی را با خود ببرید که کثیف کاری، یا صدمهای به منزل میزبان نمیرساند. اگر کودکتان علاقه مند به تماشای کارتون است، برنامه مورد علاقه او را در تلفن همراه خود داشته باشید تا در صورت بهانه گیری او برای چند دقیقه او را با برنامههای مورد علاقهاش آرام کنید.
5- کودکان عموماً به همه خوراکیهایی که بزرگترها در مهمانی استفاده میکنند علاقه ندارند، از این رو اگر برای ساعات طولانی و شام و ناهار به مهمانی میروید حتماً خوراکی مورد علاقه کودکتان را به همراه داشته باشید. ممکن است آن مواد غذایی که شما میخواهید میزبان در منزل نداشته باشد لذا خودتان آن را از قبل تهیه و با خود همراه داشته باشید.
6- تمرین شبهای مهمانی؛ کودکان دربازی کردن کارهای بیشتری را یاد میگیرند تا زمانی که به آنها امری را مستقیم یاد دهید. چند شب قبل از مهمانی رفتن یکشب را در خانه خود «مهمان بازی» کنید. آداب رفتار کردن در مهمانی را با بازی به کودک خود آموزش دهید تا وقتی او با چنین موقعیتی مواجه شد آن آداب را رعایت کند. در این بازی جدی باشید و همه کارهایی که در یک مهمانی انجام میشود مانند، شکل غذا خوردن، سر سفره غذا خوردن، چند نوع میوه برداشتن، میوه را چگونه خوردن، چای خوردن و... را با او بازی کنید.
7- کسانی که میزبان کودکان هستند باید حتماً فضایی از خانهشان را بهنوعی طراحی کنند که کودک بتواند در آنجا با اسباببازیهای خود مشغول شود. یا سعی کنند خوراکیهای که موردپسند کودکان است را تهیه و با اجازه والدین به او بدهند. همچنین باید به کودک توجه نشان دهند و به او نیز مانند سایر مهمانها خوشامد بگویند، با او صحبت کنند ولو اگرچند کلمه باشد.
بیشتر بخوانید